دوستي با بعضي آدم ها
مثل نوشيدن چاي كيسه اي ست...
هول هولكي و دم دستي...
براي رفع تكليف...
اما خستگي‌ات را رفع نمي‌كنند...!
دل آدم را باز نمي‌كند... خاطره نمي‌شود...
دوستي با بعضي آدم ها مثل خوردن چاي خارجي است...
پر از رنگ و بو...
اين دوستي‌ها جان مي دهند براي خاطره‌هاي دمِ دستي...
اين چاي خارجي را مي‌ريزي در فنجان ،
مي‌نشيني با شكلات فندقي مي‌خوري...
و فكر مي‌كني خوشحال‌ترين آدم روي زميني...!
فقط نمي‌داني كه چرا باقي چاي كه مانده در فنجان ،
بعد از يكي دو ساعت مي‌شود رنگ قير... سياه سياه...!
اما دوستي با بعضي آدم‌ها مثل نوشيدن چاي سرگل لاهيجان است...
بايد نرم دم بكشد...
بايد انتظارش را بكشي...
بايد براي عطر و رنگش منتظر بماني...
بايد صبر كني...
آرام باشي و مقدماتش را فراهم كني...
بايد آن را بريزي در يك استكان كوچك كمر باريك...
خوب نگاهش كني...
عطر ملايمش را احساس كني...
و آهسته و جرعه جرعه بنوشي‌اش و زندگي كني...!
موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها:
{COMMENTS}
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد