اين شعر زيبا ، تقديم به همه بانوان گرامي
زني را مي شناسم من
كه در يك گوشه ي خانه
ميان شستن و پختن
درون آشپزخانه
سرود عشق مي خواند
نگاهش ساده و تنهاست
صدايش خسته و محزون
اميدش در ته فرداست
زني هم زير لب گويد
گريزانم از اين خانه
ولي از خود چنين پرسد:
چه كس موهاي طفلم را
پس از من مي زند شانه؟
زني با تار تنهايي
لباس تور مي بافد
زني در كنج تاريكي
نماز نور مي خواند
زني خو كرده با زنجير
زني مانوس با زندان
تمام سهم او اينست
نگاه سرد زندانبان
زني را مي شناسم من....
زني را مي شناسم من
كه مي ميرد ز يك تحقير
ولي آواز مي خواند
كه اين است بازي تقدير
زني با فقر مي سازد
زني با اشك مي خوابد
زني با حسرت و حيرت
گناهش را نمي داند
زني واريس پايش را
زني درد نهانش را
ز مردم مي كند مخفي
كه يك باره نگويندش
چه بد بختي ، چه بد بختي
زني را مي شناسم من
كه شعرش بوي غم دارد
ولي مي خندد و مي گويد
كه دنيا پيچ و خم دارد ...
.
روز زن مبارك
موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها:
{COMMENTS}
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد