قلب من
قالي خداست
تاروپودش از پَر فرشته هاست
پهن كرده او دل مرا
در اتاق كوچكي در آسمان خراش آفتاب
برق مي زند
قالي قشنگ و نو نوار من
از تلاش آفتاب
شب كه مي شود، خدا
روي قالي دلم
راه مي رود
ذوق مي كنم، گريه مي كنم
اشك من ستاره مي شود
هر ستاره اي به سمت ماه مي رود
يك شبي حواس من نبود
ريخت روي قالي دلم
شيشه اي مركّب سياه
سال هاست مانده جاي آن
جاي لكه هاي اشتباه
اي خدا به من بگو
لكه هاي چرك مرده را كجا
خاك مي كنند؟
از ميان تاروپود قلب
جاي جوهر گناه را چطور
پاك مي كنند؟
آه
از اين همه گناه و اشتباه
آه ،نام ديگر تو است
آه ،بال مي زند به سوي تو
كبوتر تو است
قلب من دوباره تند تند مي زند
مثل اينكه باز هم خدا
روي قالي دلم، قدم گذاشته
در ميان رشته هاي نازك دلم
نقش يك درخت و يك پرنده كاشته
قلب من چقدر قيمتي است
چون كه قالي ظريف و دست باف اوست
اين پرنده اي كه لاي تاروپود آن نشسته است
هدهد است
مي پرد به سوي قله هاي قاف دوست…
عرفان نظر آهاري
موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها:
{COMMENTS}
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد