خدايا...!
در خلوت و زماني كه با تو تنهاترم،انسان ترم
و هر لحظه كه يادو فكرم زماني از تو جدا ميشود
در لحظاتي مانند صحبت كردن با ديگران،مشغله فكري
يا نگاه كردن به فيلم يا حادثه اي.
هر لحظه اي كه فاصله اي ميگيرم،
صحبت ها و اعمالم گونه اي ديگر پيدا ميكند
و گاه از چهارچوپ معرفت،عقل و انسانيت
به معني ولي خدا در زمين و برترينه موجودات ،
كسي كه روح خدا دراودميده شده دور ميشوم......
اي كاش روي حرفهايي كه با تو ميزنم
بيشتر كار كنم و معرفت پيدا كنم تا وفادار شوم...
فاصله غفلت تا بيداري براي من،واقعا كوتاه است.
شايد هم فاصله اي نيست.
خجالت كمترين جيزي است كه شبهنگام
وقتي به كارها وحرف هايم فكر ميكنم ميكشم....
من.....كه هستم!؟!...
كه هر لحظه يه جورم و يك چيز هدفم است،
من چگونه ميتوانم اشرف مخلوقات باشم
وقتي بي هيچ تامل وتفكري قصدي ميكنم
بدون فكر كردن به نتيجه اش،عواقبش
فقط بخاطر تجربه كردن چيزي كه
اين انسان ها آن را خوب تلقي ميكنند نه تو...
اگر تو را به صداقت گفتار و عاقبت به خيري انسان قبول داريم،
چرا كاري كه ميكنيم و ميگوييم خوب ولذت بخش است،
مغاير است با صراط مستقيم و
چيزهايي كه تو ميگويي لذت وسعادت است.
دانسته مغايرت ميكنيم يا نادانسته.!؟!
يعني همنشيني و هم فكري
با انسان ها بهتر و لذت بخش تر است تا با تو.....
يا از روي ناداني و تاثير گروهي بودن اشتباه ميكنيم.
شايد هم همه از نفس خود يا شيطان رجيم است.
خدايا هيچوقت رها نكن اين طفل نادان و نوپا را
به اميد آنكه با لطف و كرم تو بتواند
روزي بر پاهايش ايستاده، و محكم قدم بر دارد
تا دگر زمين نخورد حتي در مرداب لجن و گناه.
آمين .....
موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها:
{COMMENTS}
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد
لطفا از ديگر مطالب نيز ديدن فرماييد